10.Zostań…

Vanessa

       Siedziałam na łóżku patrząc pustym wzrokiem w ścianę naprzeciwko mnie. Wzięłam kilka głębokich wdechów po czym uśmiechnęłam się do Ethana. Chłopak siedział obok mnie nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Taka cisza trwała dobre kilkanaście minut aż w końcu przerwało ją pukanie do drzwi.

  -Zostań…- odezwał się chłopak dotykając opuszkami palców mojego policzka. W pierwszym momencie pomyślałam, że pójdzie otworzyć, ale on nadal siedział na swoim miejscu i patrzył mi prosto w oczy.

  -Wiesz, że nie mogę…- odparłam rozumiejąc co ma na myśli. Czy to możliwe, żeby pokochać kogoś tak z dnia na dzień? By ledwie po kilku dniach móc powiedzieć, że czuje się coś więcej niż tylko przyjaźń? Przechyliłam głowę czując jak jego dłoń dotyka mojej bladej szyi. Tak pragnęłam by mnie pocałował.

   -Mimo wszystko nie odpuszczę.- powiedział po czym wpił się w moje usta zaciskając oczy. Jego ból i cierpienie było wręcz namacalne i po moich policzkach popłynęła samotna łza. Nie umiałam jednak wyznać Shay prawdy. Wiedziałam jaką nienawiścią darzy chłopaka.

  -Otwórz.- powiedział spuszczając wzrok. Kiedy tylko chłopak oddalił się otarłam policzki i wzięłam głęboki wdech. Rozmowę zagłuszały moje myśli, które kołatały się jak zwariowane po czaszce. W końcu podniosłam się i wymijając Ethana i jakąś dziewczynę ruszyłam w stronę swojego i Shay pokoju. Słyszałam nawoływanie chłopaka, ale nie reagowałam. Chciałam wyjechać. Teraz.

   Shay pakowała właśnie rzeczy do walizki kiedy weszłam do pokoju. Podniosła na chwilę wzrok, posłała mi ciepły uśmiech po czym podeszła i mocno mnie przytuliła. Widziała, że coś mnie boli, ale nie pytała. Za to ją kochałam. Była tu zawsze kiedy ją potrzebowałam i nie ważne czy mnie popierała czy też nie, zawsze mnie rozumiała.

***

    Oddychałam powoli i głęboko próbując zapomnieć o wszystkim co mnie spotkało w tym mieście. Wciąż się łudziłam, że tak jak Shay zapomniała o Seanie tak ja wymarzę z swoich wspomnień Ethana. Ale nie potrafiłam. To co wydarzyło się ostatniego wieczoru przed naszym wyjazdem sprawiło, że zapamiętam go na całe życie. Uratował mnie. A teraz kiedy tylko patrzyłam w lustro i widziałam bliznę na moim brzuchu przychodziły mi na myśl tylko jego słowa.

,,Bez tej blizny byłabyś nieznośnie idealna.’’

 Zacisnęłam mocniej zęby nie pokazać słabości przez Shay. Dziewczyna prowadziła w zamyśleniu. Wiedziałam, że ją również coś trapi, ale nie pytałam. Miałyśmy swoje tajemnice, którymi nawet najlepsze przyjaciółki się nie dzielą.

  -Dokąd jedziemy tym razem?- spytałam. Samochód należał do właściciela hotelu więc podejrzewałam, że jest on tylko tymczasowo nasz.

    -Już jesteśmy na miejscu…- odezwała się dziewczyna zatrzymując auto na parkingu i wyjmując kluczyk z stacyjki. Tu nikt nie zamykał samochodów czy domów. Nikt tu nic nie kradł, ta okolica, pomijając incydent w klubie z moim udziałem, była nader spokojna. Wyszłam na zewnątrz i ujrzałam peron a tuż za nimi tory. Uśmiechnęłam się pod nosem. Cóż za ironię losu. Przez moment myślałam, że naprawdę za mną pojedzie, ale pociąg wszystko wykluczał.

                Zatrzymałam wzrok na wyjściu z przedziału. Tak mnie korciło, by przejść się i choć na chwilę zostać sama, ale wtedy na pewno myśli tylko by wezbrały, a ja nie wytrzymałabym tej presji. Shay kupiła bilety na ostatnią stację, tam miałyśmy znaleźć jakiś hotel. Nie martwiłam się o pieniądze. Za tę kasę, którą dostała od Jamesa mogłyśmy kupić sobie BMW i jeszcze by zostało.

   -Nareszcie nie musimy oglądać tego dupka. Jak można mieć tak przerośnięte ego? Wciąż nie pojmuję, że rozwalił mi auto.- przytaknęłam tylko posyłając przyjaciółce blady uśmiech.

   ,,Zapomnij’’

Odezwał się głos w mojej głowie. Tak będzie najlepiej.

            Przekręciłam się na drugi bok i utkwiłam wzrok w zamkniętych oczach Shay. Dziewczyna spała jak niedźwiedź i nawet gdybyśmy teraz się rozbiły albo pociąg się wykoleił ona nadal by spała.  Cicho zwlekłam się z kozetki i wyszłam z przedziały na korytarz. Był kompletnie wyludniony. Zbliżaliśmy się do ostatniej stacji i miałam nadzieję, że jak najszybciej znajdę się gdzieś gdzie nie będzie mi doskwierał ten uporczywy mróz.

  -Cześć.- odezwałam się do chłopaka stojącego przy jednym z okiem. Na głowie miał kaptur, na nosie ciemne okulary i nie byłam nawet pewna czy usłyszał moje przywitanie. Jego sylwetka była mi chyba dość dobrze znana, ale to buty przykuły moją uwagę. Dobre, markowe i skórzane tylko kazały siebie ukraść. Bałabym się nosić na stopach tyle pieniędzy.

   -Gotowa?- uniosłam jedną brew słysząc głos chłopaka. Wydawał się być ostry jak nóż, który chce mnie poranić.

  -Na co?- nim zdążyłam usłyszeć odpowiedź zobaczyłam w dłoni chłopaka jakieś narzędzie. Był to scyzoryk, niewielkich rozmiarów. Odruchowo dotknęłam swojego brzucha i przeszedł mnie dreszcz rozpaczy. Jak to możliwe, że zapamiętałam tego chłopaka tak dokładnie? Kiedy zrzucił z głowy kaptur i uśmiechnął się uroczo zapragnęłam zwymiotować na niego całe wczorajsze śniadanie. Kątem oka spojrzałam na zegarek. Dochodziło trzecia w nocy. Może mi się to śni?

   -Zabawimy się.- i nim zareagowałam chłopak wcisnął przycisk alarmu. Ludzie zaczęli wybiegać w popłochu, pociąg stanął, a wszyscy w koło popychali mnie. W końcu wpadłam w ramiona chłopaka nie mogąc się z nich wyrwać.- Jak tam brzuch? Nadal taki piękny?- zacisnęłam zęby oddając cios z kolanka w krocze chłopaka, który skulił się.

  -A jak tam twoje jądra? Nadal tak obite?- odgryzłam się po czym wbiegłam do przedziału. Shay znikła. Zaklęłam cicho pod nosem po czym biegiem ruszyłam w stronę wyjścia z wagonu. Już byłam przy klamce kiedy ktoś pochwycił mnie za dłoń a przynajmniej tak mi się wydawało. Obróciłam się ale zobaczyłam tylko czarną bluzę i śnieżnobiały uśmiech. Ten ,,ktoś’’ otworzył mi drzwi po czym zamknął za mną. W tym samym momencie kiedy ja odeszłam na odległość trzydziestu metrów pociąg wyleciał w powietrze.

   A Shay? Jak jej nie było tak jej nie ma. Modliłam się w duchu by opuściła pojazd na czas.

_______

Od Akwamaryn: Jest po prostu paskudny...  Pisałam go bez weny, po kilka zdań i mam dość. Wyszedł krótki i bez sensu. Jedyne czym mogę was pocieszyć to tym, że sama go nie rozumiem i nie wiem co chciałam wprowadzić za akcję, a po drugie kolejny jest Jemi więc zapewne będzie o wiele lepszy :) Przepraszam.