4.Jestem Ethan Sean Jason Lorient.

Vanessa

   Zakryłam usta dłonią i zdusiłam krzyk, który po raz kolejny chciał mi się wyrwać z gardła. Chłopak zatoczył się kilka razy jakby był pijany po czym przykucnął i schował głowę między ramiona. Nim zdążyłam zareagować Shay już była na zewnątrz i wrzeszczała na niego. Dotknęłam rozciętego  ramienia i tylko mocniej zacisnęłam dłonie na kierownicy. Nie znosiłam widoku krwi i na samo słowo ,,krew’’ aż mnie mdliło. Ostatnimi siłami udało mi się wygramolić z samochodu, którego lewy bok był nieco wklęsły. Nie mam pojęcia jak to się stało, że się zderzyliśmy. Nigdy nie miałam wypadku, a już tym bardziej drogowego.

   -Shay. Uspokój się…- wyszeptałam podchodząc bliżej i łapiąc przyjaciółkę za ramię. Cała drżała i już myślałam, że zaraz rzuci się na chłopaka, ale ona zamiast tego wyrwała się tylko i zaczęło chodzić w koło.

   -Zobacz co ten kretyn zrobił! Rozbił mi auto!- warknęła szatynka poprawiając włosy i nerwowo zagryzając wargę.

   -Ja?! Chyba raczej twoja koleżaneczka. Trzeba było jechać po swoim pasie, a nie manewrujesz po całej drodze jak pijana! Kto ci w ogóle dał prawo jazdy?!- miałam serdecznie dość tych krzyków. Ból głowy był nie do zniesienia, a ramię coraz to bardziej szczypało i piekło.

   -Oj zamknij się! Ona umie jeździć w porównaniu do ciebie! Mały fiut…- przymknęłam oczy i wzięłam kilka głębszych wdechów w momencie, kiedy Shay rzucała w mężczyznę obelgami jak mięsem.

   -Przeginasz maleńka! Nie widziałaś jeszcze tego co mam w spodniach, więc od mojego Leona wara!- to zaczynało być śmieszne i głupie, więc nawet nie miałam jak się tłumaczyć z mojego wybuchu gromkim śmiechem. Teraz oczy obojga były wlepione we mnie, a raczej w moje ramię z którego krew tryskała jak z wulkanu.

   -Szlag… Chyba musimy podjechać do szpitala. Nessa? Słyszysz mnie?- w pierwszym momencie nie rozumiałam czemu miałabym jej nie słyszeć, a dopiero po chwili pojęłam, że ktoś mnie podtrzymuje, a kto inny daje mi z liścia w twarz.

   -Co ty robisz?! Pogięło cię do reszty? Ona nie kontaktuje, a ty ją lejesz po twarzy?- to chyba mówił chłopak, ale nie mogłam tego stwierdzić na sto procent. Przymknęłam powieki, ale nie na długo bo ktoś sprawnie zaczął mnie już nieco delikatniej klepać po policzkach i otwierać mi oczy.

   -Nie ma zasięgu! Ness? Nessa?! Nie odpływaj do cholery!- to było ostatnie co zarejestrował mój mózg.

***

   Przeważnie kiedy człowiek się budzi to leży na miękkim łóżku lub chociaż materacu, a ja zamiast tego wyczuwałam tylko twardą ziemię i jakiś koc, którym byłam przykryta. Szybko pojęłam, że wcale nie jestem w swoim domu z rodziną tylko na odludziu z Shay i… No właśnie. Z kim jeszcze?  Powoli otworzyłam oczy i o dziwo nic mnie nie oślepiło. Mieliśmy noc i to już dobrze po zmierzchu. Księżyc w kształcie sierpa dawał lekki blask. Jedyne co czułam chipsy paprykowe i to jak ktoś gładzi moją głowę.

   -Mówiłem, że nic jej nie będzie. To tylko zwykła panika.- przyjrzałam się mężczyźnie w ciemnej kurtce, który szczelnie zapięty pod samą szyję przyglądał się gwieździstemu niebu. Zmrużyłam nieco oczy by przyzwyczaić wzrok i dostrzec jego ciemne włosy oraz niesamowicie błękitne oczy.

   - Pan doktor się odezwał…- bąknęła tylko Shay pomagająca mi się podnieść i starannie okrywająca mnie kocem.- Jak się czujesz?- spytała troskliwie. Chyba pierwszy raz w życiu widziałam ją tak przejętą.

  -Jest okey. Kto to?- spytałam bardziej pół głosem niż szeptem i odkaszlnęłam czując nieprzyjemną flegmę w gardle. Chłopak uśmiechnął się pod nosem, odpalił papierosa i zaciągnął się kilka razy nie spuszczając wzroku z nieba pełnego gwiazd.

   -To jest doktorek, który ma w spodniach kolegę Leona.- uniosłam jedną brew patrząc na przyjaciółkę, ale ta tylko machnęła ręką i włożyła do ust jeszcze jednego chipsa. Zawsze zazdrościłam jej przemiany materii. Mogła jeść ile wlezie i obijać się na kanapie, a i tak była chuda jak modelka. Ja za to w tym czasie jadłam zieleninę i pływałam sto basenów dziennie, a i tak nie dorównywałam jej figurą.

    - Jestem Ethan Sean Jason Lorient. Dla przyjaciół tylko Ethan. – westchnęłam tylko i oparłam głowe na ramieniu Shay.

   -Gdzie jesteśmy?- spytałam pocierając o siebie dłońmi, które zdrętwiały mi na kość. Dziewczyna zamiast mi odpowiedzieć po prostu wstała zabrała swoją kurtkę i dobrze się nią otuliła.

   -Na jakimś odludziu. Widzisz to światło?- spytała szatynka wskazując na dom stojący z dwa kilometry od nas. Z tej odległości i w tym świetle widać było jedynie plamę, ale podejrzewałam, że to dom.- Pójdę i spytam czy nie mają może paliwa, bo nam się skończyło, a jego auto nie nadaje się do użytku. Na pewno nam pomogę i pojedziemy dalej.- otworzyłam usta nieco szerzej, by już zaproponować, że pójdę z nią, kiedy ta posłała mi tylko delikatny uśmiech i odeszła.

   -Ekstra. Zostawiaj mnie z tym psychopatą sam na sam! Na pewno będę szczęśliwa!- wrzasnęłam za Shay, ale ta tylko cicho się zaśmiała i poszła dalej nawet się nie odwracając.

             Kolejny już raz zaczęłam pocierać dłonie i nerwowo w nie chuchać. Nie sądziłam, że o tej porze roku może być tak zimno. Mimo koca, który miał dawać mi ciepło i tak doskwierał mi chłód. Mój towarzysz przybliżył się nieco i gestem dłoni przywołał mnie do siebie. Zanim jednak do niego podeszłam spojrzałam jeszcze raz w kierunku domu. Shay na pewno była już na miejscu i zaraz wróci. Posłusznie zbliżyłam się do chłopaka i zanim zareagowałam on trzymał moje dłonie w swoich i rytmicznie nimi pocierał. To samo zrobił po chwili z moimi stopami na który założył grube skarpety.

   -Nic ci nie zrobię. Nie jestem wariatem.- powiedział po czym przycisnął mnie do siebie i pozwolił mi na to bym włożyła swoje dłonie pod jego koszulkę na ciepły tors. Nie rozumiałam jak to możliwe, że może być tak ciepły kiedy ja marznę, ale nie wdawałam się w dyskusje. – Powiedzmy, że Shay nie czuje takiego chłodu jak ty. Jesteś zdecydowanie słabsza od niej.

    -Nic nie mów. Tracimy ciepło.- powiedziałam na co on zaśmiał się pod nosem. Okrył nas oboje kocem po czym zaplątał swoje nogi w moje. Jego błękitne oczy nie pozwalały mi choć na moment spojrzeć czy Shay wraca.

   -Kiedy wróci?- spytałam cicho przejeżdżając dłonią po klatce piersiowej chłopaka. Nim uzyskałam odpowiedź poczułam pod palcami wybrzuszenie, które na myśl przynosiło mi tatę, który któregoś razu wrócił ze szpitala cały w szwach, które po jakimś czasie zrosły się właśnie w takie niewielkie wybrzuszenia.

   -Nie długo. Źle ci tu ze mną?- spytałam udając obrażone dziecko i odsuwając mnie od siebie niby to pod pretekstem by spojrzeć mi w oczy. Ja jednak wiedziałam, że nie chciał po prostu by ktokolwiek poznał tę ranę.

   -Martwię się… Shay może i jest silna, ale tak naprawdę ma kruche wnętrze.

_____

Od Akwamaryn: Nie podoba mi się! Zresztą jak wszystko co tworzę ostatnio. Ciężko mi jakoś wrócić do dawnej formy. Chyba wyszłam z wprawy. Robię sobie za długie przerwy. Powinnam więcej pisać, ale niestety nie mam na to czasu teraz.